Pracodawca w ocenie ryzyka na stanowisku powinien uwzględniać jedynie ryzyka rzeczywiste, na które pracownik jest narażony w związku z procesem pracy w normalnych warunkach. 

Przy tworzeniu oceny ryzyka pracodawcy mają tendencję do wskazywania w niej ryzyk hipotetycznych, wynikających z możliwych awarii i takich, które są niezwiązane z procesem pracy. Takie działanie ma, w mniemaniu pracodawców, na celu zabezpieczenie pracowników i ich samych - pracownik, który zna ryzyka jest w stanie ich uniknąć. Jednak zbyt szerokie ujęcie ryzyk nie jest dla pracodawcy korzystne.

Pracodawcy w związku z pandemią umieszczali w ocenie ryzyka SARS-CoV-2, nie zastanawiając się nad konsekwencjami w postaci konieczności skrócenia czasu pracy, zastosowania innych środków przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się pandemii, stworzenia odpowiednich wykazów. Tymczasem poza laboratoriami i placówkami medycznymi, co do zasady, narażenie na zakażenie COVID-19 wynika z ogólnych warunków epidemiologicznych i nie jest związane z procesem pracy, dlatego nie powinno być umieszczane w ocenie ryzyka. Stanowisko takie wydał Główny Inspektor Pracy. Z tych samych względów w ocenie ryzyka nie powinno się umieszczać grypy czy innych wirusów. 

Ocena ryzyka na stanowisku powinna dotyczyć pracy pracownika w codziennych realiach pracy. W związku z tym nie powinna zakładać ryzyk związanych z możliwą awarią urządzenia, gdyż może to sugerować, że pracodawca w sposób nieodpowiedni konserwuje takie urządzenia, co nie jest korzystne w przypadku ewentualnego wypadku przy pracy. Ocena ryzyka nie powinna dotyczyć także zagrożeń hipotetycznych, gdyż z takimi pracownicy nie mają do czynienia w codziennej pracy. Trudno jest bowiem ustalić, jak daleko należałoby się posunąć przy określaniu takich hipotetycznych zagrożeń: przecież uderzenie meteorytu w zakład pracy też jest teoretycznie możliwe.
 

Więcej artykułów o prawie HR w newsletterze – PRO HR luty 2022