Czas pracy takiego pracownika rozpoczyna się już od momentu wyjazdu z domu a kończy się wraz z powrotem po wykonanej pracy, w sytuacji, gdy pracownik nie ma stałego lub zwykłego miejsca pracy a pracodawca nie zorganizował żadnego innego miejsca, które mógłby traktować jako zamiejscową siedzibę czy filię firmy.

Taki sposób liczenia czasu pracy jest spowodowany charakterem pracy, który polega na wykonywaniu codziennie określonych zadań w różnych obiektach położnych w innych miejscowościach. Pracownik nie tylko przemieszcza się codziennie z miejsca zamieszkania do danego miejsca i z powrotem, ale także porusza się w trakcie pracy między różnymi miejscowościami.

W sprawie niedawno rozstrzyganej przez Sąd Najwyższy (wyrok z 24.02.2021, III PSKP 4/21), Sąd kolejny raz wskazał, że w czasie takich przejazdów pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy, a świadczenie pracy polega również na przemieszczaniu się, bez którego nie byłoby możliwe wykonanie podstawowych zadań pracowniczych. Dlatego też nie ma znaczenia ani środek transportu, jakim pracownik się przemieszcza (własny samochód, dostarczony przez pracodawcę, czy środek transportu publicznego), ani to czym pracownik zajmuje w czasie przejazdu (sam prowadzi samochód, w czasie przejazdu świadczy możliwą do wykonania pracę, czy odpoczywa).

Ponadto, podróżowania na danym terenie w ramach wykonywania umówionej pracy na określonym obszarze geograficznym nie można uznać za podróż służbową czy delegację. Takie wyjazdy nie mają charakteru sporadycznego, lecz z natury rzeczy są wpisane w zakres czynności służbowych pracownika mobilnego.

Więcej artykułów o prawie HR w newsletterze – PRO HR kwiecień 2021.