Tak stwierdził Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 14 maja 2020 roku (sygn. C-17/19). Inne zagadnienia związane z zatrudnieniem pracowników, np. dotyczące prawa pracy, pozostają poza jego zakresem.

Zdaniem TSUE zaświadczenia A1 (E-101), wydane przez właściwą instytucję ubezpieczeniową państwa członkowskiego, wiążą właściwą instytucję i sądy przyjmującego państwa członkowskiego wyłącznie, gdy poświadczają, że w sprawach z zakresu zabezpieczenia społecznego pracownik delegowany lub wykonujący pracę w kilku państwach członkowskich UE, podlega ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego na potrzeby uzyskania określonych świadczeń ubezpieczeniowych. 

Zaświadczenia te nie są wiążące w odniesieniu do obowiązków, które przepisy prawa krajowego nakładają w innych dziedzinach niż związane z zabezpieczeniem społecznym. Przykładem takich obowiązków mogą być te związane z zawartym stosunkiem pracy, tj. np. dotyczące warunków zatrudniania czy warunków pracy.

Warto zaznaczyć, że polskie sądy mają inne zdanie na ten temat. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 stycznia 2015 roku (sygn. akt II UK 205/13) stwierdził, że dokument A1 posiada moc wiążącą również w zakresie tego, czy dany pracownik wykonywał pracę za granicą w ramach oddelegowania, czy w ramach podróży służbowej.

Zarówno oddelegowanie, jak i podróż służbowa to pojęcia co do zasady z zakresu prawa pracy, a tym samym zdaniem SN zaświadczenie A1 oddziałuje również na pozostałe, nie-ubezpieczeniowe obszary zatrudnienia.

Więcej w newsletterze dotyczącym zagadnień prawa HR - PRO HR lipiec 2020.