Projekt ustawy o pracowniczych planach kapitałowych (PPK) wprowadza powszechny, uzupełniający system oszczędzania na emeryturę prowadzony w ramach zakładu pracy. Docelowo PPK będą musiały założyć wszystkie podmioty zatrudniające pracowników, jak również zatrudniające na podstawie umów cywilnoprawnych (umów zlecenia, umów o świadczenie usług, umów agencyjnych). Z wymogu tego będą zwolnieni jedynie:

 

1) pracodawcy prowadzący Pracowniczy Program Emerytalny (PPE) i odprowadzający składki podstawowe do PPE w wysokości co najmniej 3,5 % wynagrodzenia;

2) mikroprzedsiębiorcy, pod pewnymi warunkami;

3) osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

 

Ustawa ma wejść w życie z dniem 1 stycznia 2019 roku. Od tej daty obowiązek utworzenia PPK będzie spoczywał na podmiotach zatrudniających co najmniej 250 osób. Następnie będą nim obejmowane kolejne podmioty (od 1 lipca 2019 r. zatrudniające co najmniej 50 osób, od 1 stycznia 2020 r. zatrudniające co najmniej 20 osób, od 1 lipca 2020 r. pozostałe, w tym jednostki sektora finansów publicznych). Wprowadzenie PPK oznacza dla pracodawców nowe obowiązki. 

Pracodawca zobowiązany będzie w szczególności zawrzeć umowę o zarządzanie PPK z instytucją finansową, a także indywidualne umowy o prowadzenie PPK w imieniu każdej osoby zatrudnionej, odprowadzać obowiązkowe składki na emeryturę pracowników, realizować obowiązki informacyjne oraz zapewnić obsługę administracyjną PPK. Powyższe obowiązki, jak i struktura składek w ramach PPK, będą stanowiły istotny koszt dla pracodawcy. Dodatkowo, za naruszenie przepisów ustawy przewiduje się odpowiedzialność karną. PPK będzie zatem wyzwaniem administracyjnym, organizacyjnym oraz finansowym. Duże kontrowersje budzi w szczególności przewidziany w projekcie mechanizm „dobrowolnego” oszczędzania w PPK. Dobrowolność według projektu oznacza bowiem automatyczne przystąpienie osób zatrudnionych do PPK, z prawem do złożenia rezygnacji w każdym czasie.