Sąd Najwyższy wydał 17 czerwca 2015 r. uchwałę, w której przesądził, że w przypadku zawarcia przez członka zarządu kontraktu menedżerskiego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, tytułem ubezpieczeniowym jest ów kontrakt, a nie działalność gospodarcza. Składki należy więc odprowadzać od całości uzyskiwanego na podstawie umowy wynagrodzenia (w tym roku jeszcze do wysokości limitu, ale w przyszłym roku już prawdopodobnie bez ograniczeń), a nie od zadeklarowanej kwoty, nie niższej niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego – tak jak to ma miejsce w przypadku działalności. W późniejszym orzeczeniu z 29 marca 2017 r. Sąd Najwyższy zweryfikował swoje stanowisko i wskazał, że kontrakt menedżerski (a nie działalność) jest tytułem ubezpieczeniowym, ale tylko w przypadku menedżerów powołanych do zarządu. Menedżerowie niezasiadający w zarządzie powinni płacić składki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Rozróżnienie to w ocenie Sądu Najwyższego wynika z faktu, że menedżer zasiadający w zarządzie zawsze działa na rzecz i w imieniu zarządzanej spółki, jako piastun jej organu zarządzającego, co odbiera mu przymiot przedsiębiorcy. W przypadku menadżera, który nie jest członkiem zarządu, jest inaczej, bowiem zarządza on samodzielnie i we własnym imieniu. Biorąc pod uwagę, że w praktyce powołanie do zarządu jest często kwestią drugorzędną, a niekiedy nawet przypadkową (zdarza się bowiem, że w zarządach zasiadają obcokrajowcy ze spółek matek, zaś właściwy zarząd sprawują menedżerowie spoza zarządu), trudno zgodzić się z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy. Tym niemniej, należy je postrzegać pozytywnie, zwłaszcza w kontekście zbliżającego się zniesienia limitu składek. Wystarczy zawrzeć kontrakt menedżerski w ramach prowadzonej działalności bez zasiadania w zarządzie, by bezpiecznie płacić składki tylko od zadeklarowanego przychodu – przynajmniej dopóty, dopóki ta linia orzecznicza się utrzyma. Należy przy tym pamiętać, że podatek należy płacić w skali progresywnej.