W sytuacji ograniczeń w przemieszczaniu się spowodowanych zagrożeniem COVID-19 wielu pracowników transgranicznych zostało zmuszonych do przedłużenia swojego pobytu na terytorium państwa, w którym świadczą pracę lub w którym znajduje się ich miejsce zamieszkania. Tymczasem wykonywanie pracy na terytorium konkretnego państwa wpływa na sytuację podatkową pracownika i może również spowodować powstanie obowiązku płacenia składek na ubezpieczenia społeczne w innym państwie niż miało to miejsce wcześniej.

Dzieje się tak m.in. w przypadku pracownika zamieszkującego w Polsce, a wykonującego pracę w innym państwie na podstawie umowy z zagranicznym pracodawcą. W sytuacji gdy świadczy on pracę zdalnie ze swojego miejsca zamieszkania, wynagrodzenie za taką pracę podlega opodatkowaniu w Polsce. Obowiązek zapłacenia miesięcznych zaliczek na podatek ciąży wówczas na samym pracowniku a nie na pracodawcy. Natomiast pracodawca mający siedzibę w państwie stosującym unijne regulacje dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego powinien liczyć się z ryzykiem, że pracownik zostanie uznany za osobę podlegającą polskim przepisom o ubezpieczeniach społecznych i za okres wykonywania pracy w Polsce ZUS oczekiwał będzie składek zapłaconych do polskiego systemu.

Autorzy artykułu omawiają skutki w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych i ubezpieczeń społecznych wynikające z kilku, najbardziej typowych scenariuszy przedłużającego się pobytu pracownika transgranicznego w jednym państwie połączonego z wykonywaniem pracy z jego terytorium.

Artykuł autorstwa Katarzyny Serwińskiej i Tomasza Kreta pt. „Jakie składki, gdy pracownik nie może wrócić do kraju” ukazał się w Dzienniku Gazecie Prawnej.