Outsourcing jest wykorzystywany jako metoda nie tylko na obniżenie kosztów, ale również na problemy z pozyskaniem własnych pracowników. Bywa jednak stosowany w niewłaściwy sposób. W umowach o świadczenie usług czy współpracy (potocznie zwanych umowami outsourcingu) można spotkać postanowienia, zgodnie z którymi osoby wyznaczone do świadczenia usług (personel wykonawcy) są podporządkowane zamawiającemu, który powierza im konkretne zadnia, zarządza ich czasem pracy oraz sprawuje bieżącą kontrolę. W taki sam sposób odbywa się faktyczna realizacja umowy. W takich sytuacjach, mimo że osób wy-znaczonych przez wykonawcę formalnie nie łączy z zamawiającym żaden stosunek praw-ny, istnieje prawdopodobieństwo ustalenia pomiędzy nimi stosunku pracy. Nie mamy bowiem do czynienia z przekazaniem na zewnątrz określonych usług (tj. z prawidłowo pojmowanym outsourcingiem), ale z „wypożyczeniem” własnych pracowników.

Przedsiębiorcy korzystający z takiego „outsourcingu” często nie zdają sobie sprawy, że pociąga to za sobą ryzyko ustalenia stosunku pracy, mogące skutkować roszczeniami z zakresu prawa pracy czy obowiązkami składkowymi. 
Ryzyko to stało się jeszcze bardziej aktualne po 13 czerwca 2017 r. ZUS uzyskał bowiem możliwość ustalenia podmiotu będącego faktycznym płatnikiem składek w drodze decyzji administracyjnej. Jeżeli zatem stosunek po-między zamawiającym, a osobą faktycznie realizującą usługę nosi cechy stosunku pracy, ZUS może wydać decyzję, że płatnikiem nie jest podmiot, który dokonał zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych i rozliczał składki (wykonawca), lecz podmiot, który rzeczywiście powinien był dokonać takiego zgłoszenia jako pracodawca (zamawiający). 

Decydując się zatem na współpracę z podmiotami świadczącymi usługi „outsourcingu”, war-to dobrze przeanalizować warunki umowy oraz właściwie określić i na bieżąco kontrolować sposób wykonywania takiej umowy.