Podpisanie faktury przez osobę uprawnioną do jej wystawienia należy traktować jako istotny element prowadzenia działalności gospodarczej, kwalifikowany jako nadużycie prawa do świadczeń. Nie można tej czynności – w wielu wypadkach wywołującej doniosłe skutki cywilnoprawne (np. wezwanie do zapłaty w rozumieniu art. 455 k.c.) – uznać za czynności niezwiązane z pracą zarobkową lub za mające charakter formalny. 

Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 22 stycznia 2019 r. (II UK 521/17).

W stosunku do ubezpieczonej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie zagospodarowania terenów zielonych ZUS wydał decyzję o braku prawa do zasiłku chorobowego za niektóre okresy objęte zwolnieniami lekarskimi na przestrzeni lat 2011-2013 oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń. ZUS uznał, że kobieta w okresie zwolnień lekarskich wykonywała czynności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a w konsekwencji utraciła prawo do zasiłku na podstawie art. 17 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Decyzja zapadła na kanwie ustaleń, że kobieta podpisała w miejscu zamieszkania kilkadziesiąt faktur VAT (mimo że ustanowiła w tym zakresie pełnomocnika) i złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy jednemu pracownikowi — r. pr. Łukasz Chruściel komentuje dla Rzeczpospolitej. 

Artykuł dostępny jest tutaj.