Do 12 listopada 2019 r. największe firmy muszą zawrzeć umowy o prowadzenie PPK na rzecz swoich pracowników. Przepisy nie ułatwiają im tego zadania. Problematyczne może być m.in. liczenie terminów, które są zróżnicowane nie tylko ze względu na wiek poszczególnych osób, ale też sposób zatrudniania ich przez pracodawcę.  Już ponad 1300 największych przedsiębiorców zawarło umowy o zarządzanie w ramach pracowniczych planów kapitałowych (dalej: PPK). Umowy te określają prawa i obowiązki instytucji finansowych zarządzających środkami gromadzonymi w PPK oraz podmiotów zatrudniających, które prowadzą PPK dla swoich pracowników (a dokładniej dla osób zatrudnionych w rozumieniu ustawy z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych, Dz.U. poz. 2215 ze zm., dalej: ustawa). Nie jest to jednak jedyna umowa, której zawarcie jest konieczne w ramach wdrożenia PPK. Drugą jest umowa o prowadzenie PPK. Reguluje ona prawa i obowiązki osób zatrudnionych – uczestników PPK oraz instytucji finansowych. Umowy te w przypadku pracodawców objętych ustawą od 1 lipca 2019 r. będą najczęściej zawierane w pierwszych dniach listopada 2019 r., lecz nie później niż 12 listopada. Załącznikiem do każdego takiego dokumentu będzie lista uczestników PPK. W chwili gdy ta ostatnia trafi do instytucji finansowej (poprzez załadowanie pliku z danymi osób zatrudnionych do infrastruktury IT agenta transferowego współpracującego z daną instytucją finansową), osoby znajdujące się na liście rozpoczną swoją przygodę z oszczędzaniem w PPK — r. pr. Łukasz Kuczkowski komentuje dla Dziennika Gazety Prawnej. 

Artykuł dostępny jest tutaj.