Po dwóch latach od wprowadzenia przepisów nadal warto przyjrzeć się politykom wynagrodzeń stosowanym przez domy maklerskie. Minęły dwa lata od wejścia w życie Rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 25 kwietnia 2017 r. w sprawie kapitału wewnętrznego, systemu zarządzania ryzykiem, programu oceny nadzorczej oraz badania i oceny nadzorczej, a także polityki wynagrodzeń w domu maklerskim (Dz.U. z 2017 r., poz. 856; dalej: „Rozporządzenie”). Rozporządzenie wdraża do polskiego systemu prawnego dyrektywę CRD IV1 oraz służy stosowaniu Rozporządzenia CRR2 w odniesieniu do domów maklerskich. Dyrektywa CRD IV i Rozporządzenie CRR miały na celu dalsze udoskonalenie reżimu ostrożnościowego oraz standardów zarządzania ryzykiem w instytucjach finansowych i ich ujednolicenie w całej Unii Europejskiej. Obowiązujące wcześniej regulacje (tzw. pakiet Bazylea II, obejmujący m.in. Dyrektywę CRD III3 ), choć przyświecały im podobne cele, nie zapobiegły zawirowaniom związanym z kryzysem finansowym, który rozpoczął się w 2008 r. W zakresie wynagrodzeń kluczowych pracowników instytucji finansowych regulacje te miały na celu zapobieganie podejmowaniu przez nich nadmiernego ryzyka (którego konsekwencje częstokroć w przyszłości ponosili klienci) w nadziei na osiągnięcie dobrych krótkotrwałych rezultatów, które przełożyłyby się na wysokość ich premii — r. pr. Katarzyna Sarek-Sadurska oraz r. pr. Magdalena Skwara komentują dla Biuletynu Izby Domów Maklerskich. 

Artykuł dostępny jest tutaj.