W gestii dysponenta mieści się uprawnienie nie tylko do wydawania środków w określony sposób, operowania nimi w zakresie wskazanym w ustawie o rehabilitacji, lecz także dochodzenie należności, których spełnienie na podstawie dodatkowych umów prawa pracy (w tym wypadku) zostało zaburzone zawinionym zachowaniem uprawnionego.
Wyrok SN z 10.4.2019 r., III PK 36/18
 
Pracownica była zatrudniona na stanowisku pokojowej i fizjoterapeuty na podstawie dwóch umów o pracę. W okresie zatrudnienia strony zawarły umowę o dofinansowaniu przez pracodawcę kosztów kształcenia pracownicy w ramach wyższych studiów magisterskich na kierunku fizjoterapia. Finansowanie odbywało się ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych (dalej: „ZFRON”). Z umowy wynikało, że udzielone dofinansowanie podlegać będzie zwrotowi w przypadku rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP. W toku kształcenia się pracownicy, pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia z jej winy, a następnie wystąpił z powództwem o zwrot wypłaconych w ramach dofinansowania środków. Sąd rejonowy uznał, że pracodawca jako dysponent środków finansowych mógł ustalić warunki ich zwrotu, mimo, że nie był ich właścicielem i zasądził zwrot. W wyniku apelacji pracownicy sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo, stwierdzając, że środki pieniężne zostały wypłacone pozwanej na cel zgodny z prawem, a tym samym nie podlegają zwrotowi. Przed SN została postawiona do rozstrzygnięcia kwestia wykładni art. 1034 § 1 i 2 i art. 1035 KP, w sytuacji, gdy koszty dokształcania pracownika zostały przez pracodawcę poniesione nie ze środków własnych lecz ze środków zgromadzonych na zakładowym funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, utworzonym na podstawie ustawy o rehabilitacji — r. pr. Sandra Szybak-Bizacka oraz apl. radc. Kinga Polewka komentują dla ius.focus. 

Komentarz dostępny jest tutaj.